Vanmorgen heeft Leonie voor het eerst gelachen! Nou ja, het was een voorzichtige glimlach, zonder geluid, maar wel de eerste in wakkere toestand! Ik boog over de kinderwagenbak, ze zag me en trok haar mondhoeken op. Zo lief!!!!
Nu ligt ze echter in bed te huilen. Dit doet ze eigenlijk nooit, en ik laat haar eigenlijk ook nooit huilen, maar nu weet ik het even niet meer. Alles is gecheckt: schone luier, genoeg gegeten, speen, knuffelen wil ze niet, ze wil niets. Dan maar even huilen, al vind ik dat wel heel moeilijk. Ik ga even bij haar kijken, geef de speen terug, zet het muziekdoosje aan, loop de kamer uit en zodra ik ga zitten begint zij weer te huilen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Jah, vermóeiend is dat hé, dat huilen', zéker als je niet weet wat 't nou is... "men" zégt dan dat 't dan wel "krampjes" zullen zijn en dat neem ik dan maar aan... Maar 't is héél vervelend dat ze 't nog niet aan kunnen geven wat 'r aan de hand is... tja, so be it dan maar. Sterkte en maak je maar niet ál te veel zorgen, het schijnt 'r bij te horen! ;-)
p.s. en ánders moet je idd nóg maar 'n x naar dat filmpje op m'n site kijken, om je op te vrolijken ;-)
Hey Bianca...
Heel normaal zo'n huildag.. ze willen dan helemaal niks en dan kun je ze inderdaad maar het beste gewoon lekker laten gaan.
Juliën heeft dat ook zo op z'n tijd. En de volgende dag... slaapt ie lekker flink door... ;)
Komt goed allemaal hihi...
groetjes hannah,
Een reactie posten