een jaar geleden ...

deed ik 's ochtends een zwangerschapstest. Ik was al even overtijd, maar dacht nog niet dat ik zwanger was. Ik had het er wel vaak over, en we hadden ook al een test in huis. Die ochtend besloot ik hem toch maar te doen, op aanraden van Johan, want die werd ook een beetje gek van mijn gedraai.
Ik weet het nog goed, er kwamen twee streepjes, maar het tweede streepje was heel licht. Nú weet ik: 2 strepen is zwanger, hoe dan ook. Maar toen dacht ik: dat klopt vast niet. Ik zei ook tegen Johan, die in bed lag te wachten: ik geloof dat ik zwanger ben. Hij blij, ik blij, maar ergens wilde ik het toch niet geloven. Hoezo zwanger?!
Een dag later begon ik met dit weblog. Ik schreef:
Ik voel me een beetje stiekem...
Gisteren (op tweede kerstdag!) deed ik een zwangerschapstest. En wat denk je? Positief! Wij waren natuurlijk superblij, al was het wat onwennig. We konden het ook nog niet echt geloven. Straks ga ik nog een test doen, voor de super-zekerheid. En dan ga ik maar de dokter bellen. Spannend!
Het moeilijkste lijkt het ons om het zolang geheim te houden. We willen er echt zeker van zijn dat alles goed zit, voordat we het aan iedereen vertellen.
Vooralsnog heb ik geen last van zwangerschapskwaaltjes. Helemaal niets... Eigenlijk vind ik dat best een beetje jammer, ik had graag een teken van mijn lichaam gehad. Dan wist ik het echt helemaal zeker, hahahah.
En even later schreef ik:
Nadat ik net nog een test gedaan heb (de roze stip knalde van het scherm!), hebben we een afspraak gemaakt met de huisarts. Morgenochtend... Ik vind het reuze-spannend!
How little did I know!!! Toen de zwangerschapskwaaltjes, waar ik zo op gehoopt had, eindelijk kwamen, werd ik zo beroerd dat ik na een tijdje het verhaal van de buikgriep echt niet meer vol kon houden. Op 2 januari poste ik:
De misselijkheid heeft toegeslagen. Ik heb gisteren bijna de hele dag op bed gelegen. Het avondeten lukt me nog het beste, de rest moet ik naar binnen denken. Blegh...
Eén ding: ik heb nu in ieder geval een teken van mijn lichaam, dat ik echt zwanger ben!
Op 14 januari poste ik:
Ik ben trouwens benieuwd hoelang mensen mijn 'buikgriep-verhaal' nog geloven, hahahhaa. Het doet wel pijn dat vol te moeten houden als mensen zich zorgen om me maken. Mijn 'baas' weet het nu wel, maar die houdt het ook geheim. Nog even, dan mag ik het aan de grote klok hangen! Nou ja, we willen wachten tot 12 weken, dus dat duurt eigenlijk nog heel lang!
En op 18 januari, de dag na het eerste bezoek aan de verloskundige, besloten we onze familie in te lichten! Pas in week 15 van de zwangerschap begon ik me iets beter te voelen, ik had toen alleen nog last van ochtendmisselijkheid. Toen konden we eindelijk beginnen met: een babykamertje, de uitzet, positiekleding kopen (al was ik zoveel afgevallen dat niets me goed stond...) en vooral: genieten!
Hoe slecht het ook met mij ging, met 'snokkie' ging het prima. Op de echo's was te zien dat hij/zij (toen nog onbekend) zich prima vermaakte. Nu is Leonie al weer bijna 4 maanden oud, al met al ben ik een jaar uit de roulatie geweest. Ik ben wel weer een tijdje aan het werk geweest, maar nooit full time, en ik voelde me ook niet meer echt verbonden. Straks ga ik weer aan de slag, ben benieuwd hoe dat gaat!! Dan is het cirkeltje weer rond...