... EN ZE TREKT ZICH OP...

Ja hoor, het zitten heeft ze nu onder de knie (ik vraag me altijd af of ze dat na een nacht slapen niet vergeten is...), maar nu gaat ze direct maar door met optrekken. Aan alles, de tafel, mij, de bank, een doos die nog in de kamer stond. Het gaat nog niet helemaal goed, dus ze zit gefrustreerd te UUUUUHHHHHH-en met een rood hoofd van inspanning. Als ik een klein handje help (haar handen vasthoud), gaat ze alleen staan, en puft ze het uit! Wat een lieve meid hebben we toch, en wat gaat het snel ineens!