Leonie en het mysterie van de spaarkaart

Er was eens een meisje, een klein meisje dat groot werd. Dat kleine meisje wilde graag een fiets. Alle fietsen die ze zag, vooral de kleurige kinderfietsen, moesten aangewezen en zelfs aangeraakt worden. O, had ze zelf maar zo'n mooie fiets! Maar haar vader en moeder vonden het beter als ze het eerst iets lager bij de grond probeerde. Zij hadden een mooie driewieler op het oog.

Maar wat het kleine grote meisje niet wist, was dat haar vader en moeder flink moesten sparen voor deze driewieler. Het ging deze keer niet om centen, maar om spaarzegels. Elke keer als er boodschappen gedaan werden bij de Poiesz, werden er weer kleurrijke zegeltjes op de spaarkaart geplakt.

Maar liefst 8 spaarkaarten moesten haar arme vader en moeder vol plakken. Dagen en nachten likten zij de spaarzegeltjes om de kaarten maar vol te krijgen. En eindelijk was daar het eind in zicht: op de achtste kaart hoefden nog maar 50 zegeltjes! Haar vader en moeder waren dolblij, maar ze zeiden nog niets tegen het kleine grote meisje, bang dat ze haar blij maakten met een dode mus.

En toen, op een dag, liep de moeder van het meisje op een ochtend naar beneden. Het was nog vroeg, maar het was voor de moeder al weer tijd om aan het werk te gaan. De vader en het meisje sliepen nog. De moeder wilde haar jas pakken, maar bleef plots staan in de gang. Wat stak daar nou uit de brievenbus? vroeg de moeder zich af. Ze liep wat dichterbij, en zag tot haar grote verbazing dat het een volle spaarkaart was! De laatste spaarkaart die ze nog nodig hadden! De moeder was dolblij, want nu konden ze eindelijk de driewieler halen bij de Poiesz. Maar tegelijk ook vroeg de moeder zich af wie deze spaarkaart in de brievenbus gedaan had... Wie was er van op de hoogte dat ze een driewieler aan het sparen waren voor het kleine grote meisje? En wie had er dan voldoende zegels gespaard om een boekje vol te plakken? Wanneer heeft diegene de kaart in de brievenbus gestopt? Voorlopig blijft het nog een mysterie...